hpv.popol.eu
Ligfietsen
Waarom een ligfiets?
In februari 1996 was ik aan het langlaufen in Zweden, toen een stomme achterwaartse val een ommekeer in mijn leven betekende. Bij deze val kwam ik op de zijkant van m'n ski's terecht, wat behoorlijk pijnlijk was. Met nog 10km af te haspelen krabbelde ik recht en reed de rest van de ronde verder uit. Het was de laatste dag van m'n krokusvakantie, en al laat in de avond. Het dichtsbijzijnde ziekenhuis was een 80-tal kilometer verderop en dus verbeet ik de pijn ipv me te laten onderzoeken. Die nacht gaf ik bloed over en dacht ik dat m'n laatste uur geslagen had. De volgende dag kroop ik achter het stuur van de auto, rijden ging nog net met m'n automaat, maar rechtop staan kon ik absoluut niet meer. Ik ging er van uit dat ik een flinke hernia aan de valpartij had overgehouden en reed de 1000 kilometer naar huis zo goed en zo kwaad als ik kon. Terug thuis ging ik weer aan het werk en gaandeweg vergat ik het voorval.
Een half jaar later zakte ik bij het verplaatsen van een computerscherm plots door de benen. Ik besloot de zaak wat ernstiger te nemen en ging dan toch maar naar het ziekenhuis voor een onderzoek. De neurochirurg drong aan op een spoedoperatie, "omdat ik anders in een rolstoel zou belanden." Tijdens de vier uur durende operatie werd m'n ruggenmergkanaal vergroot, de doornuitsteeksels weggenomen op L3, L4, L5 en twee gebroken wervels vastgesteld. Die dubbele breuk moet het gevolg geweest zijn van dat ski-ongevalletje.
Terug thuis moest ik opnieuw leren lopen, dingen die alledaags waren werden een uitdaging. Gelukkig bleef ik van de rolstoel gespaard, maar m'n rug zal wel voor altijd een zwakke plek blijven. Toen de genezing ondanks alle inspanningen (3 x per week 2 uur op de revalidatieafdeling + dagelijkse wandelingen) niet vlotte, werd een nieuwe diagnoge gesteld: het Failed Back Syndrome.
In 1997 kocht ik bij "De Liggende Hollander" in Eindhoven mijn eerste ligfiets. Die dingen waren nog niet zo populair en in België absoluut niet te koop. Door m'n eeuwige interesse in tweewielers, had ik vaak de IFMA in Keulen bezocht en daar m'n eerste proefritten met ligfietsen gemaakt. Bij De Liggende Hollander mocht ik eerst op enkele modellen rijden eer ik een keuze hoefde te maken. Ik hield uiteindelijk twee fietsen met bovenstuur over: de Batavus Relaxx en de M5. Omdat de M5 veel luxueuzer uitgerust was, met o.m. vering voor en achter en Magura hydraulische remmen, werd dit m'n uiteindelijke keuze. Rijden met een onderstuur model is moeilijker aan te leren, naar verluidt zou het nog meer ontspannen rijden zijn, eens je eraan gewend bent.
Een (v)echtscheiding die me zowel geestelijk, lichamelijk als financieel uitputte zorgde ervoor dat de M5 werd teruggebracht naar De Liggende Hollander. Zo kwam er een voorlopig eind aan m'n dagen als ligfietsrijder.
Bedenkingen
Wat heb ik geleerd in de korte periode die ik met de M5 heb
doorgebracht? In de eerste plaats dat een ligfiets een
levensgevaarlijk voertuig is in het stadsverkeer, want je hebt
absoluut geen zicht achteruit. (door de liggende houding is het fysiek
onmogelijk over je schouder te kijken!) Andere weggebruikers,
autobestuurders voorop, merken je niet tijdig op, waarschijnlijk door
het lage profiel. En omdat je minder luchtweerstand hebt, rij je bij
dezelfde inspanning een stuk sneller dan met een rechtop fiets, iets
waaraan andere weggebruikers zich niet verwachten.
In 2003 heb ik toch nog een Batavus Relaxx gekocht, waarmee ik een
poos heb rondgehotst. Zoals ik al eerder schreef, niet het ideale
vervoermiddel, wegens mijn lichamelijke beperkingen. Deze ligfiets
werd dan ook een tijd later verkocht om plaats te maken voor een
elektrische (rechtop) fiets.
Positief is dat je op een ligfiets, ook al heb je een zwakke rug,
zelfs met een hernia (wat bij mij heel frequent voorkomt, ten gevolgen
van de operatie) comfortabel kunt rijden zonder rugpijn. Op dagen dat
ik krom sta door een verschuiving van m'n wervels, kan ik maar met
heel veel moeite stappen (soms genoodzaakt een kruk te gebruiken).
Maar rijden op de ligfiets lukte me 'altijd'.
Een driewielige ligfiets zou voor mij dé oplossing zijn, aangezien het
risico om te vallen dan nihil zou zijn. En vallen op een reeds
gebroken rug is iets waar ik een hemelse schrik voor heb! Driewielige
ligfietsen zijn (tweedehands) echter zeer moeilijk te vinden en
bovendien zelfs dan ontzettend duur.
In december 2000 kreeg ik een hartinfarct. Wat later kreeg ik m'n
eerste stent ingeplant. In Februari 2003, deed ik het nog eens
dunnetjes over. Toen werden er twee stents ingeplant, waarna ik een
longembolie kreeg...
In de zomer van 2015 werd de geschiedenis nog maar eens herhaald: pas
verhuisd, nog volop bezig het huisje aan te kleden, kreeg ik na een
dagje in de tuin werken 's nachts een angina percoris. Dit keer werd
er een viervoudige bypass uitgevoerd. Na maanden van revalidatie kan
ik terug fietsen, en hoewel er meerdere tweewielers in de garage
staan, krijgt tegenwoordig de elektrische fiets de voorkeur.